شهید علی اکبر حیدری بنی

فرازهائی از زندگی نامه شهید علی اکبر حیدری بنی

شهیدعلی اکبر حیدری بنی فرزند عزیزاله در سال 1349 در یک خانواده کشاورز متدین به دنیا آمد.

تحصیلات ابتدائی را در زادگاه خویش یعنی شهر بن پشت سرگذاشت و بعداز آن بخاطر کمک به پدر در کارهای کشاورزی از ادامه تحصیلات خودداری نمود .

از سال 1360 در کلاسهای بسیج که در پایگاه شهیدچمران (مسجد محل) شرکت می نمود و علاقه زیادی به اسلام و امام خمینی (ره) رهبر کبیر انقلاب اسلامی داشت. به همین خاطر درسن 14 سالگی پس از دیدن آموزشهای نظامی در بسیج از طریق تیپ قمربنی هاشم وارد جبهه های نبرد شد .

تا سال 1365در عملیات های مختلف شرکت داشت تا اینکه در سال 1365 در عملیات کربلای چهار در منطقه شلمچه به درجه رفیع شهادت نائل گردید.

پیکرمطهر این شهید عزیز 13 سال تمام در جبهه های نبرد باقی ماند تا اینکه در بهمن ماه سال 1378 پس از طواف حرم مطهر امام رضا(ع) به زادگاهش انتقال یافت و در جوارهمسنگرانش در گلزار شهدای شهر بن به خاک سپرده شد.

روحش شاد و راهش پررهرو باد.

 وصیت نامه شهید علی اکبر حیدری بنی

«بسم الله الرحمن الرحیم»

«الَّذِینَ آمَنُواْ وَهَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِندَ اللّهِ وَأُوْلَئِکَ هُمُ الْفَائِزُونَ»

(آنان که ایمان آوردند و مهاجرت کردند و در راه خدا به مال و جان خویش جهاد کردند ، در نزد خدا درجتی عظیم تر دارند و کامیافتگانند.)

 

بادرود و سلام خدمت آقا امام زمان(عج) و نائب برحقش امام امت ، خمینی بت شکن و امت شهید پرور و به امید شفاء معلولین و مجروحین و خلاصی اسراء و شادی روح شهدا و پیدا شدن مفقودین.

باری تعالی ایزدمنان تو را سپاس می گویم که مرا در مرحله ای از عمر قراردادی که بتوانم لباس رزم در راه خودت بر تن پر ازگناه خود ملبس کنم .

بعداز قدردانی و شکر خداوند یکتا چند کلامی وصیت که از قلبم جاری می شود برروی کاغذ می آورم.

پدر و مادر عزیزم سلام، آیا ناراحت می شوید از اینکه جنازه فرزندتان را آوردند ، به خدا قسم جای افتخار و خوشحالی شماست ، که صبرکنید و مصیبت یاران حسین(ع) را بیاد آورید. که 72 تن قربانی درراه خدا در روز عاشورا شدند. پس آیا جنازه من حقیر از هزاران جوان ایرانی و علی اکبر حسین(ع) و حضرت قاسم (ع) عزیزتر است هرگز ، هرگز . فقط جای شکر خداوند است که توفیق پیمودن راه حضرت اباعبدالله (ع) نصیبم گشته است.

پدرو مادر گرامی درست است که موقع کمک من به شما بوده و ثمره زحمت شما هستم ولی کار مهمتری از کمک من به شما یعنی جهاد در راه خدا را روی چشم محبتم گذاشتم و به جبهه آمدم.

ای جوانان نکند در رختخواب ذلت بمیرید که حسین(ع) در میدان شهید شد . و نکند در حال غفلت بمیرید که علی (ع) در محراب عبادت شهید شد. و مبادا در حال بی تفاوتی بمیرید که علی اکبرحسین(ع) در راه اسلام با هدف شهید شد.

 

 ای مادران نکند از رفتن فرزندان خود به جبهه ها جلوگیری کنید که فردای قیامت نمی توانید جواب زینب (س) را که متحمل 72 شهید شد را بدهید.

برادران دعا واستغفار یادتان نرود و من حقیر وقتی به این جهان فکرمی کردم ، یعنی از اقشار جامعه همچون افراد بی تفاوت به نظرم می آمد ، خدا را شاهد می گیرم که به حال آنان متأثر می شدم. چرا که اینان در این موقعیت زمانی لااقل می بایست یکبار به جبهه آمده باشند.

برادران وحدت خود را حفظ کنید . و وحدت خود را از روحانیت جدا نکنید. چرا که اگر روزی شما را از روحانیت جدا کردند روز جشن ابرقدرت ها و بدبختی مستضعفین است.

و من نمی خواهم کسانی که از امام پیروی نمی کنند ، در تشییع جنازه من حاضر شوند. ولی باشد که دعای شهدا آنان را نیز متحول سازد  و مورد رحمت الهی قرار گیرند.

در فرمایشات امام دقیق شوید و قدر او را دریابید و دعا به جان امام را فراموش نکنید.

و ای پدر و مادر نگوئید فرزندمان ناکام مرد، بلکه من به نهایت کام خودرسیدم و حناء دامادی را در جبهه به دست گذاشتم و نقل دامادی ام همان گلوله های دشمن است. که رنگ به رنگ می آید .

و از همه بهتر و باصفاتر در دامن گرفتن سرم بوسیله حضرت زهرا(س) و امام زمان(عج) است چه سعادتی از این بهتر.

امام را دعا کنید ، مهدی (عج) را صدا کنید.  والسلام